Deszcz siąpił monotonnie, szaro-stalowe niebo szczelnie zamknęło się kopułą chmur nad światem, nie przepuszczając najmniejszego promienia słońca. Gdy widziałam Jacka ostatni raz, pozostało mu zaledwie kilka dni życia. Był w szpitalu na oddziale opieki paliatywnej.
Poznałam go już w chorobie, w niewyobrażalnie trudnym dla niego czasie. Kilka miesięcy wcześniej nagle zmarła jego żona, zabierając ze sobą nadzieję, tak mówił. Potrzebował jej. Razem wychowywali 10-letniego syna, dorosła córka mieszkała już samodzielnie. Jej odejście było ciosem dla całej rodziny. Jackowi nie było łatwo pogodzić się ze stratą. Choroba towarzyszyła mu od lat, a od śmierci żony gwałtownie przyspieszyła. Rak dotkliwie naznaczył jego ciało. Jednak najbardziej cierpiał z powodu tęsknoty za żoną. Wspominał o tym czasem. Myślał zapewne zawsze.
Nasze pierwsze spotkanie pamiętam dobrze. Postać rosłego mężczyzny zupełnie nie przywodziła na myśl choroby. Na powitanie podawał swoją dużą, pewną dłoń. Wyglądał jak siłacz, ale ciężar, który dane było mu dźwigać zdawał się ponad ludzkie siły. Jednak wyczerpujące chemioterapie nie powstrzymywały go od wyprawy z synem do Polski, Bergen czy na górski szlak. Potrafił zdobyć się na wysiłek i chciał żyć aktywnie. Pragnął pokazać synowi świat i wykorzystać okruchy czasu, które mu pozostały. Dla swoich dzieci chciał jak najlepiej.
Na spontaniczną podróż z synem do Polski wyruszył zaraz po otrzymaniu od lekarza złych wieści. Dotyczyły pogarszającego się stanu zdrowia. Wraz ze swoim 10-latkiem przemierzyli kraj z południa na północ, zwiedzając najważniejsze miejsca. Odwiedzali muzea, zamki, centra nauki, spotkali się z rodziną. Jacek chciał mu pokazać wszystko, co uważał za ważne. Miał świadomość, że zostało mu mało czasu, a ludzi z zewnątrz zaskakiwała nieraz intensywność jego działań. Trudno było pojąć, skąd czerpie tyle energii. Mimo postępującej choroby, mimo wielu chemioterapii, mimo wciąż żywego bólu rozłąki z żoną. Mimo wszystko.
Niedługo po powrocie z podróży wszedł na Gaustatoppen. Było lato, ale warunki na szczycie znacznie się pogorszyły, temperatura gwałtownie spadła i zerwał się ostry, przeszywający na wskroś wiatr. Jak to w górach. Nawet się nie zająknął o swoich trudnościach z oddychaniem. W takich momentach pokazywał, że warto pokonywać swoje słabości. Kontakt z naturą przynosił mu spokój.
Chciał zostawić wspomnienia wiedząc, że sam długo pozostać nie może. Budował z nich konstrukcję, która może stać się oparciem, gdy jego zabraknie.
W życiu Jacka w miejsce niektórych znajomości i osób, które nie poradziły sobie z ciężarem jego choroby, pojawiły się nowe. Jak mówił „otaczają mnie wartościowi ludzie”. Telefon Jacka dzwonił bez przerwy. Nie był sam.
Nie dane mi było poznać wszystkich dobrych istot, które niczym świetliki rozjaśniały mroki jego trudnych chwil. Był to Sławek, będący jednocześnie partnerem szachowym dla syna Jacka, i jego żona Iza. Dbali o Jacka i troszczyli się o jego syna, dając mu ogromne wsparcie. Byli to kumple, na których mógł polegać, znajomi, którzy przywozili mu z Polski ulubione produkty. Tych, którzy byli przy nim wymienić nie sposób, nawet nie podejmuję tej próby. Były wśród nich osoby, które umiały być przy nim w radośniejszych, jak i w trudnych chwilach, które umiały go wysłuchać czy po prostu milczeć wtedy, gdy przeżycia wykraczały poza granicę słów.
Jacek był niezmiernie wdzięczny Justynie, swojej szefowej. Jak najlepszy anioł stróż strzegła wszystkich ziemskich spraw, w których potrzebował pomocy, towarzyszyła mu na każdym etapie jego zmagań. Zajmowała się tłumaczeniem u lekarza, na wywiadówce w szkole syna, prowadziła sprawy związane z formalnościami, wspierała i opiekowała się jego dzieckiem, gdy zaistniała taka potrzeba i wiele więcej. Pomagała mu bezkompromisowo, była gotowa bez względu na porę zostawić swoje sprawy, by zająć się tym, czego potrzebowali Jacek i jego syn. Pomogła mu ułożyć wszystkie ziemskie sprawy i zadbać o bezpieczną przyszłość 10-latka. Była dotknięciem dobra, dała mu otuchę i była w tym do końca.
To, ile światła przedziera się przez gęste, szare chmury, zależy czasem od innych.
Jacek odszedł spokojny, w otoczeniu najbliższych 22 marca 2022 roku.
Msza żałobna odbędzie się 4 kwietnia o godzinie 15.00 w kościele św. Ansgara w Kristiansand. Po mszy nastąpi wyprowadzenie urny na miejsce spoczynku.
Zdjęcia: Katarzyna Karp