Posiadające granice ze Szwecją, Finlandią i Rosją Królestwo Norwegii liczące ponad 385 000 km² terytorium to jedno z najsłabiej zaludnionych obszarów Starego Kontynentu. Według rozlicznych badań naukowych to właśnie Wikingowie zawitali na tereny Polski, a dokładnie na Pomorze. Na wyspie Wolin zrekonstruowano wioskę Wikingów, gdzie redakcja Razem Norge udała się, aby szukać śladów tych pradawnych „wojowników z północy”.
Najstarsze ślady osadnictwa
Najstarsze ślady ludzkiego osadnictwa na terenach dzisiejszej Norwegii datowane są na około 9000 rok p.n.e. – jak w polskiej wiosce Wikingów relacjonuje nam pan Irek, przewodnik. W 793 roku atakiem na klasztor Lindisfarne u wybrzeży Szkocji rozpoczęła się ekspansyjna epoka Wikingów. Od tego roku skandynawscy najeźdźcy zwani potocznie „wojownikami z północy” byli sukcesywnie widziani na charakterystycznych długich łodziach w różnych portach Europy Północno-Zachodniej, którą doszczętnie łupili i penetrowali.
Do dziewiczej Islandii
Norwescy wikingowie dotarli nawet do dziewiczych terenów Islandii. Zaś na Szmaragdowej Wyspie, jak nazywana była Irlandia, założyli oni miasto Dublin, które po dziś dzień jest stolicą tego kraju. Wikingowie znaleźli się nawet w Grenlandii, gdzie mieszkali przez ponad czterysta lat. Grenlandię odkrył i skolonizował ojciec sławnego Wikinga, Leiva Erikssona, znany jako Eryk Rudy (Eiríkur Þorvaldsson). Po skolonizowaniu tej wyspy, co miało miejsce dokładnie w 985 roku, Leiv Eriksson, syn wspomnianego Eryka Rudego, jako pierwszy Europejczyk stanął na amerykańskim lądzie. A było to w 1000 roku, czyli na długo przed Krzysztofem Kolumbem.
Na początku średniowiecza
We wczesnych wiekach średnich norweski kraj był podzielony pomiędzy lokalnych władców. Jednym z nich był Harald Pięknowłosy, który w 872 roku założył pierwszą w Norwegii siedzibę królewską zwaną Avaldsnes. Pierwszy kościół powstał w Norwegii w Moster w 995 roku. Za symboliczny moment chrystianizacji kraju uznaje się jednak bitwę pod Stiklestad, gdzie poległ władca Norwegii, Olaf Haraldsson, uznany z biegiem czasu za świętego. Za okres świetności Norwegii uważa się wiek XIII. Po stuleciach różnych bitew terytorialnych z Danią, Szwecją i Rosją, to właśnie Norwegia uzyskała największe znaczenie na północy Europy. Znaczenie to przypieczętowali także i Wikingowie, wraz ze swoimi zdobyczami.
Zdobycze Wikingów
Zdobycze Wikingów, którzy pochodzili z dawnej Norwegii, położyły spore podwaliny pod rozwój tego kraju. Wikingowie z Norwegii znani byli ze swoich dalekich wypraw morskich, handlu i podbojów Starego Kontynentu. Czas ten zwany jest zwyczajowo epoką Wikingów. Trwała ona od końca VIII stulecia do połowy XI stulecia. Norwegia była jednym z najbardziej zamieszkałych przez Wikingów krajem. To właśnie norwescy Wikingowie zasłynęli z żeglarstwa, eksploracji i zakładania osad na Wyspach Brytyjskich, Islandii, Grenlandii, a nawet w Ameryce Północnej. Ich łupy i handlowe wyprawy żeglarskie, bardzo bogaciły Królestwo Norwegii.
Legenda o Turgeisie
Odznaczającym się walecznością wodzem Wikingów był we wczesnym okresie ich najazdów na południe Starego Kontynentu niejaki Turgeis. Był on dowódcą ogromnej jak na tamten okres floty morskiej. Z upływem czasu do jego wojsk dołączyła pewna liczba Irlandczyków kuszona przez niego złotem i bogatymi łupami wojennymi. To właśnie Turgeisowi Norwegowie, i nie tylko oni, przypisują wzniesienie licznych umocnień warownych, zwanych potocznie longphorts. Te umocnienia warowne miały chronić najważniejsze miejsca lądowań Wikingów. W 841 roku Norwegowie założyli także obozy warowne, które były usytuowane w Narrow Water oraz Linn Duachaill. Do dziś dnia zobaczyć tu można ducha tego dzielnego Wikinga, jak patroluje to miejsce i odstrasza potencjalnych wrogów swoją wojowniczością i niesamowitym wprost wyglądem. Wioska Wikingów na wyspie Wolin bardzo nawiązuje do tych norweskich miejsc, które zostały założone przez te wojownicze „wojska północy” – dodaje przewodnik.